بسکتبال به طور کلی ورزشی توام با برخوداست،در واقع ورزشی با برخورد آگاهانه که در آن هیچ وسیله محافظتی به طور معمول استفاده نمی شود.زمانی یک بازیکن در حال حمله است با استفاده از مهارت های ورزشی از برخورد دوری می کند تا خود را برای پرتابی بدون دفاع آزاد کند.بازیکن مدافع یادگرفته که از مهارت های ورزشی خود برای دفاع مقابل بازیکن حریف و جلوگیری از آزاد شدن آن ها استفاده کند.قوانین بسکتبال سعی می کند با اعلام خط فضای بین بازیکنان رقیب را از برخورد های فیزیکی حفظ کند.گرچه خواسته یا نا خواسته در حین بازی برخوردهائی هم بوجود می آیند که می توانن اسیب های جسمانی ایجاد کنند . برخوردها عامل بخشی از آسیب ها هستند بخش دیگر آسیب ها غیر برخوردی است که بدلیل اجرای نا مناسب تکنیک ها رخ می دهد.
شیوع آسیب
در بسکتبال آمار آسیب ها ی ورزشی به نسبت ساعت یا ارائه فعالیت برای تمرین و مسابقه بیان می شوند که در نتیجه تحقیقات مشخص شده است در مسابقات خطر بالاتر برای آسیب دیدگی نسبت به تمرین وجود دارد خطر آسیب در تمرینات یک نفر در هر هزار ساعت و هنگام مسابقات 23 نفر در هر هزار ساعت می باشد.میزان بالاتر آسیب گزارش شده در مسابقات احتمالاً در رابطه با شدت بالاتر بازی رقابتی و برخورد های فیزیکی در مقایسه با تمرینات است.اما از آنجاییکه تعداد جلسات تمرین بسیار بیشتر از جلسات مسابقه است در کل تعداد آسیب ها در یک برهه زمانی در تمرین و مسابقه می تواند یکسان باشد.
انواع آسیب
مشخص شده است که کشیدگی رباط ها (sprain) شایع ترین آسیب در تمام سطوح رقابتی بسکتبال باشد در کل 51% آسیب ها ی گزارش شده در بسکتبال از این نوع هستند. بعد از آن کشیدگی عضلات و تندونها، کوفتگی ها، شکستگی ها، بریدگی ها عمده ترین آسیب ها ی شایع می باشند.
محل آسیب
اندام تحتانی ناحیه ای شایع تر برای آسیب دیدگی در بین سطوح مختلف رقابتی به شمار می آید. م پا و به دنبال آن زانو معمول ترین محل آسیب هستند.
بعد از آن آسیب های پچ دست و دست فراوانی بیشتری دارند.از لحاظ شیوع محل آسیب به شرح ذیل عمل می شود.
1-مچ پا 39%
2-زانو 10%
3-لگن 10%
4-مچ دست 10%
5-گردن 10%
6-صورت 10%
7-شانه 2%
8-سایر محل ها